علیرضا خمسه بعد از سال‌ها دوری از دوران اوج، با ایفای نقش در آخرین ساخته
سیروس مقدم نشان داد که در لباس پیرمرد مازندارنی هم می‌توان تیپ سازی
کرد.
به گزارش مهر،" پایتخت " عنوان مجموعه نوروزی شبکه اول سیما به کارگردانی سیروس مقدم است که بدون شک پر مخاطب‌ترین مجموعه نوروز 90 است. فیلمنامه خوب، تو در تو و حادثه ساز، با شخصیت‌های متوازن و به یک اندازه تاثیر گذار نمایانگر ایده‌ای مناسب است که به طور یقین بعد از مطرح شدن توسط محسن تنابنده به همت خشایار الوند به مرز پختگی رسیده است.
جدای از فیلمنامه مناسب این کار، بازی‌های درخشان و روان بازیگران نشان تسلط سیروس مقدم بر کار، بعد از ساختن مجموعه‌های مختلف و در قالب‌های گوناگون و استفاده از این تجربیات است. در این میان می‌توان به بازی ریما رامین فر که مستعد درآوردن نقش‌های رئال و بدون هیچ گونه اغراقی است، اشاره کرد. همچنین محسن تنابنده و احمد مهران فر هم با وجود مسئولیت سنگین ادای لهجه مازندرانی، برخلاف مجموعه‌هایی که در آنها توجه به لهجه مهم می‌شود، سربلند بیرون آمده‌اند و به اندازه‌ای باور پذیر و درست از کلمات و آهنگ جمله‌ها استفاده کنند، که مخاطب به محل تولد این دو بازیگر شک می‌کند.
دوقلوهای بازیگر این مجموعه هم با هدایت محسن تنابنده در مقام بازیگردان نه آنقدر توی دست و پا هستند که حوصله مخاطب را سر ببرند و نه حتی در پلانی به حال خودشان رها می‌شوند که نقش کم رنگی داشته باشند. البته شاید تعدد لوکیشن‌ها و نبودن لوکیشن ثابتی برای تصویربرداری بچه‌ها را خسته کند، اما این خستگی تا اینجا در فیلم به چشم نمی‌آید.
اما بحث هیجان انگیز ماجرا بازی بی نظیر علیرضا خمسه است که بعد از مدت‌ها یادآوری کرد، دهه 60 و 70 اوج هنرنمایی این بازیگر سینما، چه فیلم‌هایی با نقش آفرینی او روی پرده رفت و در خاطره‌ها ماند. خمسه پیش از این با مجموعه مناسبتی "یک مشت پر عقاب" دوباره همان خمسه سال‌های دور شد. او که این بار در نقش یک نظامی بازی می‌کرد، در کمال جدیت همچنان طنز ذاتی خود را حفظ کرده بود، طنزی که به هیچ وجه تصنعی به نظر نمی‌رسید و همین مساله هم شیرینی بازی و کلام او در استفاده از تکیه کلام‌ها را دو چندان می‌کرد.
بابا پنجعلی مجموعه "پایتخت" به نسبت نقش‌هایی که خمسه تا امروز در کارنامه کاری‌اش به ثبت رسانده است، تحرک و دیالوگ کمی دارد. این بار علیرضا خمسه جوانی که در فیلم‌هایی چون "مهریه بی بی"، "جیب برها به بهشت نمی‌روند" و "من زمین را دوست دارم" به خاطر تحرک زیاد و بازی بدن نشان داد که به پانتومیم و حرکات بدن مسلط است، این بار بدون کمترین تحرکی، بازی با چشم‌ها را تجربه می‌کند. شاید به همین خاطر تک دیالوگ‌هایی که گاهی در قالب جملات تکراری بیان می‌کند، به دل می‌نشیند و سر زبان‌ها افتاده است.
استفاده از لهجه‌ها و گویش‌های مختلف در مجموعه‌های تلویزیونی همیشه یکی از آسیب‌پذیرترین بخش‌های ساخت سریال است. مساله‌ای که اغلب به دعواهای قومی و شهری تبدیل می‌شود و معمولا در بیشتر موارد هم ضعف از گروه سازنده مجموعه است. "پایتخت" اما از این مساله رنج نمی‌برد. تسلط محسن تنابنده، احمد مهرانفر و علیرضا خمسه بر دیالوگ‌ها با لهجه مازندرانی مشهود است و انگار سیروس مقدم تمام انرژی‌اش را روی این سه بازیگر گذاشته تا بتوانند بدون کوچکترین تغییری لهجه مازندرانی را درست دربیاورند. اصراری هم نبوده که مثلا ریما رامین فر و خانواده او هم با این لهجه صحبت کنند و چه خوب که پختگی سیروس مقدم در جزئیات هم دیده می‌شود.
مقدم در این دو تجربه‌ای که تا امروز در ساخت مجموعه‌های طنز داشته، نشان داه است که می‌تواند عرض اندامی در گونه دیگری از مجموعه سازی بکند. البته بدون تردید این موفقیت مرهون تلاش‌های محسن تنابنده نیز هست. فیلمنامه نویس و بازیگری که در آثار قبلی‌اش و به خصوص فیلم سینمایی "سن پطرزبورگ" نشان داد رگه‌های طنز و داستان تو در تو و پر از حادثه را می‌شناسد و در عین حال آنقدر خلاق است که در در دام اغراق گویی گرفتار نشود.
مقدم بعد از یک دهه مجموعه سازی حالا دیگر خوب می‌داند که از بازیگر پر معلومات و مسلطی چون علیرضا خمسه چطور بازی بگیرد و فرصت خنداندن مردم در نوروز را از دست ندهد. کاش همه کارگردان‌ها اینگونه بودند و خمسه در هر نقشی، حتی حاجی فیروز، برایمان مرد روزهای خنده می‌ماند.
منبع : الف
گردآوری : 90online.blogfa.com
به گزارش مهر،" پایتخت " عنوان مجموعه نوروزی شبکه اول سیما به کارگردانی سیروس مقدم است که بدون شک پر مخاطب‌ترین مجموعه نوروز 90 است. فیلمنامه خوب، تو در تو و حادثه ساز، با شخصیت‌های متوازن و به یک اندازه تاثیر گذار نمایانگر ایده‌ای مناسب است که به طور یقین بعد از مطرح شدن توسط محسن تنابنده به همت خشایار الوند به مرز پختگی رسیده است.
جدای از فیلمنامه مناسب این کار، بازی‌های درخشان و روان بازیگران نشان تسلط سیروس مقدم بر کار، بعد از ساختن مجموعه‌های مختلف و در قالب‌های گوناگون و استفاده از این تجربیات است. در این میان می‌توان به بازی ریما رامین فر که مستعد درآوردن نقش‌های رئال و بدون هیچ گونه اغراقی است، اشاره کرد. همچنین محسن تنابنده و احمد مهران فر هم با وجود مسئولیت سنگین ادای لهجه مازندرانی، برخلاف مجموعه‌هایی که در آنها توجه به لهجه مهم می‌شود، سربلند بیرون آمده‌اند و به اندازه‌ای باور پذیر و درست از کلمات و آهنگ جمله‌ها استفاده کنند، که مخاطب به محل تولد این دو بازیگر شک می‌کند.
دوقلوهای بازیگر این مجموعه هم با هدایت محسن تنابنده در مقام بازیگردان نه آنقدر توی دست و پا هستند که حوصله مخاطب را سر ببرند و نه حتی در پلانی به حال خودشان رها می‌شوند که نقش کم رنگی داشته باشند. البته شاید تعدد لوکیشن‌ها و نبودن لوکیشن ثابتی برای تصویربرداری بچه‌ها را خسته کند، اما این خستگی تا اینجا در فیلم به چشم نمی‌آید.
اما بحث هیجان انگیز ماجرا بازی بی نظیر علیرضا خمسه است که بعد از مدت‌ها یادآوری کرد، دهه 60 و 70 اوج هنرنمایی این بازیگر سینما، چه فیلم‌هایی با نقش آفرینی او روی پرده رفت و در خاطره‌ها ماند. خمسه پیش از این با مجموعه مناسبتی "یک مشت پر عقاب" دوباره همان خمسه سال‌های دور شد. او که این بار در نقش یک نظامی بازی می‌کرد، در کمال جدیت همچنان طنز ذاتی خود را حفظ کرده بود، طنزی که به هیچ وجه تصنعی به نظر نمی‌رسید و همین مساله هم شیرینی بازی و کلام او در استفاده از تکیه کلام‌ها را دو چندان می‌کرد.
بابا پنجعلی مجموعه "پایتخت" به نسبت نقش‌هایی که خمسه تا امروز در کارنامه کاری‌اش به ثبت رسانده است، تحرک و دیالوگ کمی دارد. این بار علیرضا خمسه جوانی که در فیلم‌هایی چون "مهریه بی بی"، "جیب برها به بهشت نمی‌روند" و "من زمین را دوست دارم" به خاطر تحرک زیاد و بازی بدن نشان داد که به پانتومیم و حرکات بدن مسلط است، این بار بدون کمترین تحرکی، بازی با چشم‌ها را تجربه می‌کند. شاید به همین خاطر تک دیالوگ‌هایی که گاهی در قالب جملات تکراری بیان می‌کند، به دل می‌نشیند و سر زبان‌ها افتاده است.
استفاده از لهجه‌ها و گویش‌های مختلف در مجموعه‌های تلویزیونی همیشه یکی از آسیب‌پذیرترین بخش‌های ساخت سریال است. مساله‌ای که اغلب به دعواهای قومی و شهری تبدیل می‌شود و معمولا در بیشتر موارد هم ضعف از گروه سازنده مجموعه است. "پایتخت" اما از این مساله رنج نمی‌برد. تسلط محسن تنابنده، احمد مهرانفر و علیرضا خمسه بر دیالوگ‌ها با لهجه مازندرانی مشهود است و انگار سیروس مقدم تمام انرژی‌اش را روی این سه بازیگر گذاشته تا بتوانند بدون کوچکترین تغییری لهجه مازندرانی را درست دربیاورند. اصراری هم نبوده که مثلا ریما رامین فر و خانواده او هم با این لهجه صحبت کنند و چه خوب که پختگی سیروس مقدم در جزئیات هم دیده می‌شود.
مقدم در این دو تجربه‌ای که تا امروز در ساخت مجموعه‌های طنز داشته، نشان داه است که می‌تواند عرض اندامی در گونه دیگری از مجموعه سازی بکند. البته بدون تردید این موفقیت مرهون تلاش‌های محسن تنابنده نیز هست. فیلمنامه نویس و بازیگری که در آثار قبلی‌اش و به خصوص فیلم سینمایی "سن پطرزبورگ" نشان داد رگه‌های طنز و داستان تو در تو و پر از حادثه را می‌شناسد و در عین حال آنقدر خلاق است که در در دام اغراق گویی گرفتار نشود.
مقدم بعد از یک دهه مجموعه سازی حالا دیگر خوب می‌داند که از بازیگر پر معلومات و مسلطی چون علیرضا خمسه چطور بازی بگیرد و فرصت خنداندن مردم در نوروز را از دست ندهد. کاش همه کارگردان‌ها اینگونه بودند و خمسه در هر نقشی، حتی حاجی فیروز، برایمان مرد روزهای خنده می‌ماند.
منبع : الف
گردآوری : 90online.blogfa.com
**آیا میدانید؟**